Poezi nga Rudina Muharremi BejaTingull i kahershëmKur dritën për herë të parë prekim
me sytë ende pa shpëlarë
një engjëll veshur me të bardha,
vërtitet rrotull,
e nën magjinë e dhuruar të jetës
shkruan faqen tonë të parë.
Të fundit prap ka për ta shkruar
mes rrjedhjes kohë të përhershme
përpjekjes tonë për të ndalur,
mbi një gjethe peme,
pa zhurmë,
harresës që ther me teh,
trishtimit të një rrënqethje,
dashurisë së një buzëqeshje
apo drithërimës së një tingulli të kahershëm...
NDRYSHK!Vijon të çirret rëra pa reshtur
plugje të hekurt kanë gjithmonë uri-etje
e duar të padukshme ujdisin netëve dantellat e deteve,
ndërsa mokra e sëmurë
Bluan pa pushim, bollgur...
Gërxhe e brigje pa fotosinteza,
shpalosur në pergamena
si trofe me vlera...
Ndërkohë pikëllimi tej thellon hone,
mjerimin gremis morisë së turmës
e territ që bie,
mbi shpinë i hedh një mal harresë...
Ka ftohtë një nënë,
sëpatën oborrit t'lagësht
e ha ndryshku!
Ka ikur i biri...
e një fëmijë që ka uri,
mjekërdridhur mezi mban një lot
që varet kërcënueshëm e më tremb
e me ca sy që shpojnë,
ndizen e lypin dije...
Njerëzia ...
ah, njerëzit,
Vëmendshëm vrojtojnë erën,
nga të kthejnë gunën...
Fali Zot, nuk dinë ç' bëjnë!
DILEMASH PËRKUNDURKuptuam se s' jemi mosha që kemi,
as rrobat që veshim,
e as ajo që mundëm të mbledhim si milingonat që s'reshtin.
Po ç’jemi vallë?!
Ne, qenie të habitshme,
përkundur dilemash
Nga vijmë,
ku shkojmë,
këtij universi,
udhëtarë pa busull
thellësive të pambarimta,
kryqëzimeve të errta,
pragjeve të fshehta,
Mrekullish e misteresh,
ku vetëm një besim i sinqertë,
kurajoja për të gabuar,
përulësia për t'u kthyer mbrapsht,
ca libra, një grusht miqsh,
apo ndonjë këngë kënduar me zë të lartë,
mund të na shpëtojë e degdisë në harrim!
***Nuk munda ta ndal lumin,
as erën,
e valës vrapin t' ia ndal s'munda,
Ndaj, ndalova vetë,
e lashë që gjithçka të ndodhë përreth,
pa u shqetësuar
Zoti, gjithmonë më ka befasuar me ç'më fsheh...!
PRAG APOKALIPSILëngon toka, braktisur prej Zotit e dashurive,
rënë duarve të lakimve,
të paskrupullta e të padukshme,
që betejën e kanë humbur me ndërgjegjen
e sot luajnë një lojë të re me maska.
Një tis trishtimi mbulon horizontin
E ashtu shtrihet syve tanë,
pasqyrë e asaj që strukim në shpirt...
Rënkon dhe deti,
Nga vala e përjetshme përkundur piskamash...
Pa peshq e alga,
veç ujë që mbledh lumenj të njelmët,
e s'resht së lari mëkate!
ËndërrSa e çuditshme,
ka kohë që më shfaqet e njëjta ëndërr e më luhat,
sikur mbi prehjen time
poshtë një selvie që qiellit zgjatet
udhën humbur verbërisë së gjumit,
shpupurit plisat e lule mbjellë,
lot vërshon,
dikush, që për së gjalli,
s'di në më ka dashur ndonjëherë...
Sa keq, që më pas ëndrra më braktis,
e mjergulla imazhin bitis...