Poezi nga Rudina Muharremi Beja***Gjithçka përreth merrte formë
pengesash...
Gji të lashtash, grami shtrinte rrënjë e gjethe,
Shtatin zgjatnin silueta të varfëra
me mistere të vockla,
ngutnin frymët e ankthshme
e ngjethshëm, zhvendosnin re.
Errnin praninë e kahershme të një rrezeje...
Fëshfëritën mendimet më të heshtura,
Tërsëlliu porta që hijet la jashtë,
e feksjes së agut,
ajo shkëlqeu më shumë...!
NDJENJËMadhështia e ndjenjave,
zbriste me butësinë e çastit
për të mbështjellë tërë pluhurin e kozmosit,
për të ndezur vullkanët e shpirtit,
e fjalët e humbura nëpër erë
për t’i rrëzuar mbi fletë me një frymë!
Në tri kohëNganjëherë,
përhumbej hapësirave
rrokullisur plasaritjeve të së shkuarës
çelur stisjeve të stinëve të thata,
udhëkryqeve,
ku çdo kah qarkullimi është i errët,
e nganjëherë,
në tablonë e së ardhmes,
ku shkëlqimi i roztë në pëlhurë mezi shquhej,
penguar grisë së reve...
Në mes, qëndronte jeta,
Ajo e vërteta...
Çapitej ajo pa zë ndjesive,
agut gjymtyrët ende pa shpirë,
drita këmbën sapo vënë në shteg,
mëngjeseve, ku trëndafili i vesuar shkëlqente
e vështrimi i tij të mbetej mbi lëkurë,
rrezes që ngroh skajet më të fshehta të së tashmes,
ku lumturia flet përmes puhisë së erës,
e gjithçka përreth bëhet e bukur.
KAFSHIM I SIGURTÇudi
se si lindja sjell me vete fillimin e udhës drejt fundit...
Kufijtë brenda të cilëve
mendja frikshëm ngutet të kundërshtojë
e nxiton të fshihet,
të fluturojë në një mijë drejtime
mbi krahë drithërues pëllumbash të bardhë,
larg me mijëra kilometra,
për të vrapuar drejt kafshimit të sigurt...
Aty pengoj mendimetGjarpëronte rruga kodrave të blerta
tutje rëndohej trafiku i makinave.
Zhvendoseshin njerëzit.
Kuiste babëzia mbërthyer nga angështia,
e emigrimi,
pragjet vijonte t’ i linte shkretë!
Mbrëmja zbriste përsëri magjepsëse,
erërat loznin me qepikët e hënës,
krahët mbyllte erashka e një shegu,
e zhurin lagte i njelmëti lot i nënës..
Ah si nuk çahet ky gjoksi im në dhimbje
Avitet mëngjesi me krahë cicërimash,
dallgët atje nuk i reshtin fjalët ...
A thua Zoti me dorë e vizatoi
mrekullinë që prishën të gjallët?!
Trishtimi im fanitej me muzgun,
rruga gjarpëruese që fshehte kujtimet,
hapat sa shpejt paskan ngutur vitet,
por kurthet s'i pasan hequr,
aty kaherë pengoj unë mendimet...