Poezi nga Behare Daja Kasa

Poezi nga Behare Daja Kasa


Uni im

Unë vazhdoj të grindem me të tjerët,
Me ata që gënjeshtrën e kanë bijë të tyren.
Gënjejnë e në ninëz të syrit të shohin
E aspak nuk u bën përshtypje.

Unë vazhdoj të grindem me të tjerët,
Me ata që me mashtrimin flenë frymë më frymë.
Mëngjeseve ta servirin në filxhanë kafeje
E si pa të keq të buzëqeshin në fytyrë.

Unë vazhdoj të grindem me të tjerët,
Me ata, të ligjtë me shpirtin pa ngjyrë.
Me ata që dhimbja e tjetrit u kthehet në buzëqeshje
E vetë përbrenda ndrijnë.

Unë vazhdoj të grindem me të tjerët,
Grindem me shpirt me zonjën Pabesi.
Ndoshta Uni im s'i kapërdin këta njerëz
E s'i honeps të tilla padrejtësi.


Nxehtësi vere

Në këto ditë të nxehta që djegin si ethet,
Diellit për çudi s'i lëviz asnjë nerv
Orët e mbrëmjes s'ia joshin qerpikun
E aspak s'e tundojnë ta shtien në mëkat

Në rrugët e ngrata s'shihen kalimtarët,
Tek xhiron e radhës zgjatnin që me natë.
Dielli si orë e prishur mes qiellit ka ngecur
Dhe çastet bezdisshëm shtyjnë njëri -tjetrin ngadalë.

Veç mëngjesi na dërgon ca pikla vesimi
E si magjistar na huton me pak grimce freskie.
Por jo, për dreq nuk zgjasin çastet e bukura
E i nxehti shtrin krahët e plot epsh na përpin.


Nga cikli i lirikave për veten

Ka kohën që me pasqyrën i kam prishur marrëdhëniet...

...se aspak s'më buzëqesh më si më parë.
E pyes për veten dhe për dreq s'më përgjigjet,
-Ç'të duhet përgjigjja ime,- më thotë, - moj e marrë?

Dhe unë e lënduara s'e pres k'të përgjigje,
Sepse kurrë më parë s'e kam anashkaluar.
Çdo çast i buzëqeshja kur i dilja përpara,
A dhe syrin si çapkëne shpesh ia shkelja shpenguar.

Ka kohë që me pasqyrën i kam prishur marrëdhëniet,
E simotra nuk jemi më si më parë.
Tashmë kur shkëmbehemi shihemi veç me bisht të syrit,
Sepse ajo s'mi fsheh më rrudhat mbi sy e mbi ballë.