Poezi nga Xhemal Gora

Poezi nga Xhemal Gora




DASHURITË E HUMBURA


Netëve, kur përkunden orë fatesh
premtime besnikërish përplasen humnerave,
heshtja, ngjit kohë thyer harresash,
e kristalit të lotit më sjell pritjet e tua,
kur me buzëqeshje t’a shëroja brengën.

Kur vjen në kohën tonë,
kudoqofsh largësia s’ka vlerë.
Unazat e besnikërisë
në mos u thefshin rrugicave të verbëra,
i presin furtunat e cmirës, hipokrizisë,
tërmete intrigash, mjerimi…
Që në jetët tona përtypin pjesë fatesh

Vetëm malli mbetet,
besniku, deri në vdekje,
më i pastër së ari,
qetë – qetë vjen, pa e trëmbur heshtjen,
nga male, dete, kontinente…
duke të mbajtur mbi shpinë…

Brigjeve të syve të nxjerr nga vetja,
por të sjell dhe nga larg…
Mjafton të shoh një yll që i ngjan syrit tënd
dhe ai në çast nga qiejt të zbret.
Një trëndafil t’më kujtojë bukurinë,
e malli petaleve të tij të krijon.
Kur të shoh në dallgë sysh flakëron zjarr…
Vështrimi hirin e dhimbjes
përtej pamjes tëndë e hedh
larg… në horizont…

Zemra të mban në vena,
në shtrat pulsi të jesh ngrohtë.
Kur vjen koha të shtegtosh,
përmes prushit të shpirtit,
vesës së syve të përcjell përsëri…
e ti ikën nëpër ag dhimbjeje,
në mes psherëtimave ,
qiejve,
pas diellit të perënduar…
Ku përzhiten të gjitha dashuritë e humbura…