Poezi nga Nora Halili

Poezi nga Nora Halili


LIRI...

Diku ta mësova emnin,
s'mundem, n'sy me u pa.
N'andrra fort u dashtëm,
mohit, m'ra agu...


BUZË

Ishin mësue, me mbajt mbyllun dhimten e shpirtit,
botës nuk donin ti shtoheshin plagët.
Kishin pi prej pikave t'shiut t'jetës,
që fati mos t'u bahej stuhi...

Askush si kish kupute britmat nan za,
të rreshkuna, të plasuna, avokatin e djallit banin.
Në pergamenet e kohës, deshmue kishin,
sa mundet me bajt një femër...

Nan kafshime, jargavitje çakejsh epshor,
kalvarit t'mundimeve që n'zanafillë.
Harrue kishin misionin e shejtë,
me folë, me keshë, me puthë...


PERËNDIM

N'skutat ma t'largta t'shpirtit ish mbru dhimta,
si dëshmi e fatit pa fat, që pat rrokë.
Nuk kish mund me flakë n'harresen e kohës,
mirazh n'ditët kur mas forti pat nevojë.

Aspak, askush s'kish ditë me kuptue,
çka formë i kish dhanë egzistences.
Mbi dhimta humbjesh, që e paten humbë,
pika kujtese, ngjiten copat e shpirtit.

Perendim që le nuk pat...


***

Krismë e thatë takash ndihet n'asfalt,
neoni i zvedhun ndrin mbi droen që e kaplon.
Nuk mund ti kuptojnë brengat e ndrydhuna n'harresë,
shtatë varrë n'shtat, shtatë shpirta me i ba ballë.

Nomad n'drum t'jetës që leqit sa harë e pat,
nji grusht eshtnash tretë n'kthetrat e kohës.
Kalorës n'andrrat që pat dashtë me kapë,
n'shpirt shtegëtar që lypë me shkimë mallë...