Poezi nga Miltiadh Davidhi

Poezi nga Miltiadh Davidhi





Miltiadh Davidhi





KUR TI BUZËQESH

…Erërat vijnë
Përkëdhelëse nga brigjet,
E barërat e shpirtit tim
Dallgëzojnë
Si dallgët e detit.
Më shumë valëza të bardha
Çelin si petale lulesh
Në degëzat e syve të mi,
Duke lajmëruar
Detin e dashurisë,
Se pranverën e ka më pranë.

Të falem dashuri!
Në një degëz të pemës tënde
Mund të ngre folenë,
E të jetoj
Për mijëra vjet.




SHI DASHURIE

Një erë e lehtë me shi dashurie
Fryn mbi gjethet e pemës
Së shpirtit tim,
E degët zgjaten si duar,
Të kapin
Siluetën tënde
Prej drite tretur nëpër ajër,
E unë, shushurij i tëri
Me zëra zogjsh.




JAM DIELL NËPËR PËRKËDHELJE

Është ftohtë, por faqja jote
Është e butë dhe e ngrohtë,
Buzët e tua janë të nxehta,
Përvëluese,
Sytë e tu më djegin kudo
Që ti prekë me buzët e shpirtit.

Dhe unë s’ngrij aspak,
Por digjem i tëri
Si shpirt korriku nëpër flakë
Mbi trupin e lakuriqtë
Të tokës së përvëluar,
Që e kërkon me çdo kusht të ftohtin
E lagështirën për t’u shuar.

Jam diell nëpër përkëdhelje dashurie,
E ti dhimbje e ëmbël rrezesh,
Hënë me dritë
Që flakëron e tej e flak’
Vellon e tejdukshme të trupit,
Pak’ e nga pak’,
Për ta djegur përgjithmonë
Bashkë me turpin.
Është ftohtë, por faqja jote
Është më e nxehta se dielli vet,
Medet, o medet,unë i shkreti,
Nga kjo djegie
Më mbeti veç hiri dhe skeleti.




DRITËZA IME

Eh, dritëza ime, je e vetmja
Që më bën të dukshëm,
E më përqafon
Dhe në skutat
Më të errëta të shpirtit
E të trupit tim, je e vetmja,
Që më fal dashuri,
Nektar lulesh
E degëza të blerta jete.
Jam fare pranë teje,
Syrit tënd të bukur,
E butësisë
Së trupit tënd prej drite,
Ndaj,ndriçomë, e ngrohmë
Sa nuk është vonë,se një ditë
Dhe qiejt vdesin
Duke ua lënë vëndin
Qiejve të rinj.




LIRIKË

Një pikëz shiu
Shikon ëndrra
Të trishta
Për ty,
Dhe pikon
Si lot
I trembur.




GRUA E PADUKSHME

…Asnjëherë s’të kam parë
E fytyrën ta kam nëpër sy
Të tretur në gjithë poret e trupit tim,
Kurrë s’ta kam dëgjuar zërin
E jetoj ç’do çast me zërin tënd,
Asnjëherë s’ta preka dorën
E ngrohtësia ende më ngrohë
E më djeg mollëzat e gishtrinjve e gjakun,
Kurrë s’t’i kam puthur buzët
E netëve kafshoj qershijëza të kuqe
Dritë e malli,
Asnjëherë trupat tanë s’u afruan
E jemi drurë nudo të përqafuar me rrënjët
Në të njëjtën tokë të shpirtit.
Grua e qiellit, e bukura ime prej ajri e ere,
Ende të dua pa të parë,
Vetëm se një vetëtimëz m’u shfaq si syri yt.
Zemrën ta kam në dorë duke ta përkëdhelur
Dhe frymë mar prej frymës tënde!
Puthmë dhe ti, pa më njohur kurrë!
Grua e padukshme, kudo le gjurmë në mua
E kurrkund s’të shikojë!




AI QË E KA TAKUAR E DI

Ai që e ka takuar e di, dashuria
S’është heshtje nate,a fjalë e pathënë dite,
Por përndritje agimi me sinjale aurore që flasin,
Petale e bukur luleje
Që për vdekje mundohesh t’i marrësh erë,
E ta përkëdhelësh me gishtërinj padurimi që dridhen,
Dallgë brënda kraharorit të detit të shpirtit
Në dukje të qetë,thikë e ëmbël drite
Për sytë e qiellit,gurgullim burimi i kulluar
Ku me duar pi kristale dhimbjesh,
Shi i padurueshëm
Që freskon e ngop rrëkezën që vuan.
Ai që e ka takuar e di,është rrufe e bukur,
Që të plagos e të bën të vuash
kujtimin e asaj plage gjithë jetën.
Në qe ndryshe, se di,
Nëse vërtet, ke takuar, dashurinë.





VETËM ERA E DASHURISË

…Largon retë e bën më të bukur sytë e qiejve,
Krijon valë e dallgë për të pastruar shpirtin e detit,
Të mëson si të rendësh me krahë të lira
Duke i dhënë kuptim egzistencës, si të s’fidosh
Lodhjen, jetën, vdekjen e të falësh dashuri
Kudo që të shkosh.

Vetëm Ajo e ka këtë forcë, këtë magji të pastroi
Shpirtrat e qiejve e deteve të dashuruar.
Po unë, po e kërkoj e s’po ia shikoj
Fytyrën e bukur tretur muzgjeve të largësive,
Ndonëse e ndjej të më përfshij të gjithin
Një lumturi prej flladi ere të padukshme,
Sikur do të më rrëmbej e të më sjell atje, tek Ti,
Në vënde me flutura të bukura, e ëndrrash dëbore,

Me pishëza, që të presin me kristale vesëzash
Nëpër sy, duke sfiduar harresën,
Mosdashjen, dhe e ndjej,
Që era e dashurisë, ka fytyrën e shpirtin Tënd.