Poezi nga Miltiadh Davidhi

Poezi nga Miltiadh Davidhi




MUZGU

Muzgu është fryma e fundit
E shpirtit të dritës.
Eci duke e thithur
Atë frymë,
Për tu bërë
Një shpirt më i bukur,
Veshur kam një këmishë
Të hollë
Me blunë e ëmbël të tij,
I vetmuar me erën
Mbi flokë.




PUTHJA

Si të kishte kuptuar
Mallin tim për ty
Që më digjte si shpuzë,
Një copëz vale
U shndrrua
Në fytyrën tënde,
Ashtu thjesht dhe pa bujë,
E unë, nisa
Të të puthja në buzë
Nëpër ujë.




MALI

Si traget mes mjegullës
E tymit,ky mal hijerënd,
Noton këtë ditë dimri
Nëpër dete qiejsh pa fund.
A thua se është nisur të shkoi
Për në të tjera birigje
Më me shumë liri,
E për një jetë më të mirë,
E befas shpresa e dielltë
Nisi të digjet?
Mbi të me retë,erërat,
E këngët e valëve,
Po digjem dhe unë
Me gjithë ëndrrat e padjegshme.
Dhe zërat e frikësuar
Deri në palcë të yjeve
Mbyten thellësive,
Ku askush
Nuk mundet t’i gjej,
Veç gojëve të uritura nënujore.
Tashmë nuk besoj
As tek ujërat e shumta
Në shuarjen e zjarrit,
E as te fluturimet
E zogjve për shpëtim.
Më duhet
Më shumë garanci e siguri
Të udhëtoj me ty,mali im!