Poezi nga Agron SheleVjeshtë në TiranëVjeshtë,
në Tiranën e humbur regëtimë,
bulëzave të stërgjatura xhamash kristalinë,
stolave të braktisur nga gjithë ky trazim
pemëve të zhveshura gjer në harrim.
Vjeshtë
dhe lotkthyer çastesh meditim,
harruar dashurish të vjetra kujtim,
rikthyer dhimbshëm shpirtrave të brishtë
fletë e zverdhur, e ditarit tim.
Vjeshtë,
në Tiranën e hapave të dikurshëm,
dhe stolit të veshur përherë me blerim,
gotës së fundit derdhur relievesh
copëza buzësh, qiej dashurish
Vjeshtë
dhe mall për kohët e shkuara,
për feksjen e dritës në të bardhin shpirt,
për jetën gremisur honesh refleksionesh,
për gjethen e braktisur nga gjithë ky rrëzim.
Vjeshtë
dhe gjurmë në ç' do rrahje zemre
për atë... për dikë... për dashuritë,
e paskohëve të trokitura kaq zhurmshëm
... dhe e vjeshtës, pentagram melankolik.
@sheleagron