Poezi nga Sabrie Selimaj

Poezi nga Sabrie Selimaj



MIRËMBRËMA


*
Mirëmbrëma` si u ngryse.
E pyes veten, dëshpëruar
Portën hapur, përplas era
Kjo natë s`është si netët tjera

*
Shpirti plagë,njëherë rënkoi
Mali heshti, hëna vështroi,
Sytë përlotur skuqur si dielli
Menjëherë u nxi dhe qielli...

*
Mirëmbrëma `si u ngryse,
Pyeta shpirtin që rënkonte
Hapi hedhur pse çalonte
Porta mbyllur ,loti pikonte.

*
Fati është makina e kohës,
Koha hapat si kthen prapa
Mos u bëj robin e ëndrrës
Endrrën peng e mban nata

*
Mirëmbrëma, si u ngryse,
Pyeta zemrën e pikëlluar
Një renkim lëshoi papritur
Vallë kaq shumë qënka lënduar.

*
Farmak fjala, sytë errësoi,
Nata e trishtë hënën dëboi,
Pas një ditë, vjen një tjetër,
Jo të gjitha shkruhen n`letër,




MBRETËRESH E UNIVERSIT


*
Femra, lulja më e bukur e planetit ,
frymarrja e dlirë e tokës e qiellit
dashuria më e madhe në botë
femra është nëna, bekimi i t`madhit Zot.


*
Kush e mjekon dhimbjen me puthje,
Kush i shëron shpirtra me lutje
kush mbjell dashuri në çdo zemër
Kjo është mbretëresha e universit * FEMËR*




TË HESHT APO TË FLAS!?


*
Të heshtësh apo të flasësh,
në këtë botë cipë plasur
në gjithë këtë rromuj fjalësh
të ikësh e më mos t`ndalësh.

*
Sy më sy shikojmë prapsit,
rrudhin supet ,presim stuhitë
nga po vemi,në të madhin Zot '
llava dhimbje, s`shuhet me lotë.

*
Bela zeza përherë këmb-kryq`
drekë e darkë,pilaf me mish
shpresa varur në udhëkryq,
egzistenca në pikën finish

*
Ca venë majtas e ca djathtas
ca në shpresën, varin trastat,
ca rënkojnë ca qajnë me dënes
hall mbi hall e gjithë kjo jetë...

*
Vargjet shkruar flasin pa zë,
sytë e verbër s`lexojnë më,
veshi i shurdhër mbyll kapakun
hallet dertet marrin vrapin ...

*
Mallkoj djepin që më tundi,
gjykoj nënën që n`jetë m`pruri
pa drejtësit ndrydhin lirinë
shpresa e vetme,në Perëndinë.

*
Vargun shkruar mos e gjykoni!
të vërtetën ,dot se lakoni
raliteti ujvarë, nga bjeshka,
vargje shkruajta`dot nuk heshta?




KUR TË ZË MENDJA PENG


•
Kur të zë mendja peng,
Shpirt ziu nuk zë vëndë,
vërdalliset i përhumbur
perdën natës duke i tundur.

•
Kur të tund shpirtin lakmija,
me njëherë fillon merzia
por si lumi dal prej shtrati
vërshon tutje nga inatit.

•
Kur kërkon qiqra në hell,
delen shterp,fillo e mjel,
hedh gurin e fshe dorën
fajtor bën qiellin e tokën.

•
Kur të ndjek pas zullumi,
të hap plagë por si plumbi
pert në ankth të vijë fundi
sytë kapitur s`të zë gjumi,

•
Kur humbet, shpirti menduar,
Kërkon ëndërren e bekuar,
por si qiri nga flaka tretesh,
brenda ëndrrës aty ngelesh.