Fotografia e dasmës / Tregim nga libri për fëmijë “Djersët e poetit” (2005) të autorit Lumo Kolleshi

Tregim nga libri për fëmijë “Djersët e poetit” (2005) të autorit Lumo Kolleshi


Fotografia e dasmës

Anita, siç kishte ardhur nga kopshti, e la albumin e fotografive sipër divanit dhe ia plasi të qarit pa asnjë shkak.E ëma u dha menjëherë dhe aty për aty mendoi se gjithë ky shkarkim lotësh në atë fytyrë ëngjëllore,vinte nga emisioni televiziv “Jeta rreth nesh”.Nuk e kishte për herë të parë,madje,edhe kur haste ndonjë breshkë në rrugë,ajo alarmohej e nuk i pushonin lotët.
-Ja,e fika dhe e përzura breshkën që të trembi ty,shpirti i mamit,-dhe pulti e fshiu sa hap e mbyll sytë ekranin,e ktheu në një xham të ftohtë e krejt të zi.
Por Anita ende nuk po pushonte.Nuk kishte zot t’ia terrte lotët në atë moment.Mamit i shkoi një përqethje nëpër trup dhe dyshoi mos kishte ndonjë dhimbje dhe i vendoi sakaq dorën mbi ballë,por ai iste krejt normal.Filloi të vriste mendjen për të gjetur shkakun,por Anita vetëm qante dhe e kishte mbërthyer gojën,sikur i kishte harruar të gjitha.Ia mori kokën ndër duar dhe e pushtoi të tërën,ashtu siç bën një klloçkë e mirë kur i mbledh zogjtë e vegjël poshtë krahëve të saj.U përkul butësisht mbi të dhe i foli në vesh:
-Pa tregoji mamit,pse qan?
Fytyra e vajzës tashmë ndryshoi sikundër një qiell pas shiut me gjëmime,por brenda syve të saj lexohej një inat i pashpegueshëm.Priteshin shkarkime të tjera e më të rrëmbyeshme.Sakaq vajza u ngrit rrufeshëm dhe e la të shtangur të ëmën,por u kthye po kaq vrullshëm tek ajo. Ia hapi albumin e fotografive pikërisht te dasma e saj.Aty për aty,e madhja,provoi ca emocione rrënqethëse kur shikonte ndryshimet nga ai ishull lumturie.I dukej vetja si në një pikturë dhe zuri t’i bënte përshtypje një flutur e bardhë e stisur mbi flokët e nusërisë.
-Po mua pse nuk më keni marrë në dasmë?-e nxori më në fund kokën struci i inatit dhe lotëve të saj.
Mamaja gati sa nuk u zbërthye nga e qeshura dhe vuri dorën para buzëve.
-E,moj,ty të them,pse nuk më keni marrë në dasmë,po ke dalë vetëm me babin?
-Ja tek je.Ja,ja,-dhe vuri gishtin tregues te flutura e bardhë mbi flokë.
-Jo,moj,pse flutur isha unë?-iu duk jobindës arsyetimi i së ëmës.
-Ishe vërtet flutur,një flutur me krahë të shkruar dhe pastaj u rrite-dhe e përfshiu vajzën në krahë.Të puthurat nuk dinin të mbaronin.