Poezi nga Nikollë Loka

Poezi nga Nikollë Loka





Nikollë Loka


PËRTEJ KOHËS ...

Përtej kësaj kohe
që rrjedh e fshihet,
përtej të sotmes
që bëhet e djeshme,
përtej të nesërmes
që plaket para syve,
përtej kësaj ore
që lëshon
pjalm ndjenjash,
përtej këtij minuti
që luan
valse ëndrrash,
përtej sekondave
të kaltra të zemrave,
përtej kësaj tërheqje,
që zbret
në arterie e shkrihet,
është koha
që ndal në pikën zero.
Një ëndërr
që na përsëritet
ditë pas dite.





EDHE BUKURIA VDES


Në fillim ndaj saj
ndjen thjesht tërheqje,
pastaj meditim
mbi tërheqjen që ndjen.
Të vjen një dëshirë
e të ngjall etje,
tek sheh
një lulezonjë që të gënjen,
të deh me aromë
para se ta prekësh.
Kur ta prekësh
e ndjen
se po të fshihet.
Me një prekje
asgjë
nuk mbledh prej saj.
Bukuria
humbka brenda shpirtit
në një dhomë
pa dyer dhe dritare.
E ti i dehur
në ato mure pret,
të hapet një derë
vetvetiu,
pa e ditur
se dhe bukuria vdes,
kur ikën
dhe fshihet nga njeriu.






FJALA E HESHTUR

Një fshehtësi e ngrirë
më mbush me brymë,
kur më vështron pa ndjenjë,
si një robinë vjeshte.
Mallin që ruaj në sy
ma heq me frymë
me një fjalë
të thënë me heshtje.

Zëri im i brendshëm
fshihet brenda teje,
vjen një këngë e vjetër
netëve pa hënë.
M'i rrëmbeve ndjenjat
e jo ëndrrën.
Ëndrrën e fundit
ty peng kam për të ta lënë.





TA LEXOSH TË ARDHMEN


Ta lexosh të ardhmen
brenda vetes,
e ta dëgjosh
zërin tënd me durim!
Pastaj të shihesh
në pasqyrën e të nesërmes,
me veten
të përballesh plot guxim!
Të kujtosh pa lot,
të ëndërrosh pa dhimbje,
ëndrrën ta shohësh
me një frymë!
Të ëndërrosh pa frikë,
të kujtosh pa dhimbje,
se çdo minutë e shkuar
të bën më të mirë.






UNË DHE VJESHTA

Gjethet bien
nën vëzhgimin
e syve tanë,
dhe shoh
si më fiket në buzë
një varg vjershe!
Shkel copa ndjenjash
të rrëzuara përtokë,
trishtimi më shtohet
me plakjen e vitit.
Përgjumen shikimet
mbi kohën
që zhbëhet me ngut,
mbyll sytë
për ta nxjerrë
trishtimin prej vetes.
Mbi gjethe
dhimbjen e kohës
mbledhim me grusht,
unë dhe vjeshta.






MEDITIM MBI ROZAFËN


Varrin s’ta gjetëm askund,
veç një copë mermer
në mes të gurëve të vjetër.
As një epitaf
ku të shtonim një varg,
a ninullën e djalit tënd
mbi liqenin e plakur.

Hej Rozafë!...
Ishte shkruar jeta jote
flijim për një kala mbi kodër.
Lutej fusha djerrë
me imazhin tënd:
këtu ma vendosni Shkodrën!

E ajo kodër
do të shejtërohej pas flijimit,
pas një pabesie ndër vëllezër,
pas një krimi.

Në hijen e kodrës së shejtërueme,
në fushën me bar,
në Shën Kodrën
e lindur nga flijimi,
u krijua Shkodra
nga djali i Rozafës së vrarë,
në gjoksin e liqenit
e në shpinën e Drinit.

E tash tremijë vjet
atje në Kodër,
jeton shpirti yt Rozafë
në qiellin mbi kala,
dhimbje derdh
mbi dhé e mbi ujë,
Shkodra nën hijen tënde
qesh dhe qan.





KËSHTU FOLI LEKË DUKAGJINI


Hingëllinin kuajt në livadh
me gurë të vrarë.
Një orë larg u dëgjohej hingëllima.
Nuk dihej në ishte këngë apo vaj.
Burrat dëgjonin,
zhytur thellë në mendime,
dhe bjeshkës dëgjohej një zë:
hej trimat e Lekë Dukagjinit!

Dymbëdhjetë dukagjinas,
në sofrën e gurtë
këmbëkryq po rrinin,
dhe verën e pinin me brirë,
po dymbëdhjetë jehona malesh,
prehje s’po gjenin.
Ulërinin ahet nga zemërimi,
e lëshonin copa degësh.

Leka priti me heshtje burri,
derisa guri u sofrës
u mbush me copa ahu,
pastaj,
si bubullimë e lëshoi një zë:
Hej trimat e mi,
më mirë të vdesësh,
se të të thahet krahu!

Kaq foli atë ditë
Lekë Dukagjini,
e verë piu me brirë.
Fjala e tij
e vjetër gjashtëqind vjeçe,
që lindi në sofrën e gurtë,
malet i zgjon
nga një ëndërr e keqe.