Poezi nga Nikollë Loka

Poezi nga Nikollë Loka




Era


Fryn pa zë,
pluhur ngre,
dhe jehon.
S’e di,
nëse qan a këndon!

Është kohë
për kënaqësi a pikëllim!
S’e di,
veç era fryn…

S’e di,
pse lë nga pas rrënoja,
nyje lidh,
të njohura e të panjohura!

S’e di,
kur më shumë lumturohet,
në lartësi ku s’shihet,
a kur na afrohet.

S’e di,
si vjen në mes nesh,
kur kalon si frymë,
a si Perëndeshë.




Aromë lulje


M’u hiq syve,
një copë qiell ma grise,
e në mendjen time
erdh një mot i vranët.
U lodha
kur të pashë tinëz,
i dyzuar mbi imazhin tënd.

Koha përgjysmuar
mbeti te një krua,
e një valë e nxehtë
shpirtin po ma digjte.
Flakëruan ndjenjat
binjake me erën,
dielli po më linte.

Shpirti i djegur
më mbet te ai krua,
që ujin po e derdhte në lumë.
Prej frymëmarjes tënde
tre herë jam bekuar,
kur frynte një erë
e më sillte parfum.






Ditë e vjetër, natë e re


Në ato hije që i rreh dhimbja,
ku mendimi veshtullohet,
në atë shpat mali driza e gërgje,
shkel ndonjëherë
këmbëzbathur pritja,
në fole qyqesh,
e në mes të gjarpërinjëve,
bien gjethe e krande të thata.

Soset dita, dielli ftohet,
ikën gushti, soset vapa,
hija rritet përtej përroit,
gurë të zinj
flenë ndër murana.

Qielli nxihet e prap largohet,
toka mbytet në halle të veta,
iku moti, dita shterret,
dielli ftohet!




Në sytë e tu


Në sytë e tu pashë etje,
etje për një qiell të dlirë.
Fryni një erë
qiellin e mori me vete,
më la një pasqyrë të nxirë.
Dita u shua,
dielli fshihej pas hijes,
me pak merak e pak pendesë.
Zihem me veten
kur dal para pasqyrës.
Në sytë e tu
pres qiellin tjetër,
dhe një blu të kthjelltë.