Poezi nga Nikollë Loka

Poezi nga Nikollë Loka







Nikollë Loka





Hëna fle


Flaka
shuhet nëpër terr,
gurrë me lotë
që rrjedh në krua,
nëpër gurë
e nëpër dhe,
nën një mollë
e nën një ftua,
atje pranë
ku nis një përrua,
hëna fle.







Nën hijen e shelgut lotues


Ta shkrova letrën
me lëngun e degëve të reja,
pak para zgjimit të shelgjeve.
Të shkrova
për merakun e vjeshtës,
hutimin e dimrit,
për një ditë që e prisja.
Të shkrova
për ëmbëlsinë e sytheve
poshtë harkut të degëve,
për idhtësinë e paramëngjesit,
që më shkëput
nga puthja e tokës
me shelgun,
e më nxjerr nga vetvetja.







Në aorta të prera


Në aorta të prera ,
rrrjedh koha…
Minuta të ëmbëla,
zgjedh mendja,
ruan zemra.
Mbi qiej të rënë
derdhet një lum
që rrjedh ndër vena.
E ndjejmë,
por nuk e njohim.






Nata jote


U përpoqa të shihja,
por sytë e mi
verboheshin nga një dritë.
Nën verbim
të kërkova në hënë.
Në hënë pashë
vetëm terr,
në terr
ty dhe natën bashkë.
Të deshta ty
dhe natën e urreva,
të dyjave
s’munda me u dashtë!
Ti këndoje pa e dijtë
se unë s’ta dëgjoja zënë,
teksa yjet
prej qiellit pikonin
mbi planetin e nëntë.
Ndaj ika
në një qiell të kthjellët
ku të shoh e të ndjej,
pranë natës me hënë.
Natën në dritë
s’po mundem ta urrej…